Het tafelbelletje

Hallo,

Het weer was inderdaad wel bepalend, omdat ik niet zo van regen houd, maar dat is nu over dus dat scheelt.

Ik ben nog 1 dag in Quy Nhon gebleven en heb die dag lekker weinig gedaan. Een beetje rondslenteren en nog de Tap Doi Quy Nhon bezocht. Het zijn Cham towers van de Cham bevolking die hier 500 jaar van 1100 tot 1500 hebben geheerst.

Op zaterdag heb ik de bus naar Pleiku genomen. Op het busstation vertelden ze dat de kleine busjes 150.000 zouden kosten, maar bij het busje vroegen ze 500.000. Doordat ik de prijs wist heb ik voet bij stuk gehouden en heb ik het toch naar 150 weten te krijgen. De rit zou ongeveer 4,5 uur gaan duren, maar door een flinke file hebben we er 7 uur over gedaan. Niet dat de chauffeur niet zijn best deed hoor, want hij heeft zeker geprobeerd de hele file in te halen, tot de politie hem terug dirigeerde in de file. Na een half uur stil staan en de politie uit zicht is hij toch maar weer over de linkerbaan gaan rijden.

In Pleiku had ik snel een leuke homestay gevonden met een geweldig uitzicht over rijstvelden. Het is hier overdag 30 graden en in de avond koelt het af naar 17, dus heerlijk.

Op maandag had ik een brommer gehuurd bij de homestay. Het was een oud ding, maar hij deed het. Wat direct wel opviel is dat de achterrem niet echt fantastisch was en de spiegel eraan bungelde. Dit laatste heb ik snel bij een winkeltje laten vast zetten en toen ben ik op pad gegaan.

Ik was op weg naar Chu Dang Ya. Dit is een oude vulkaan en het is een mooi gebied erom heen. Op Google maps werd aangegeven dat de rit een half uur zou duren, maar ik heb het gepresteerd er 3 uur over te doen. Dit komt doordat er veel te veel te zien was. Ik was de stad nog niet uit of ik zag van alles op het land staan. Dus bij een boerderijtje gestopt en gevraagd wat hij allemaal verbouwde. De boer begon trots te vertellen dat hij passievruchten, koffie en pepers verbouwde. Ik kreeg spontaan een rondleiding en moest natuurlijk een passievrucht proberen. Heerlijk en superleuk. En dan te bedenken dat hij goed kan rondkomen met 10.300m2 grond.

Daarna weer snel doorgereden, maar er was zoveel te zien, zoals rijstvelden, koeienboeren, aubergine en koffieplantages. In de berm lag gras te drogen en na wat rondvragen kwam ik erachter dat ze hier bezems van maken. Het rondvragen hier gebeurd trouwens vooral met Google translate.

Uiteindelijk heb ik de vulkaan bekeken en beklommen. Vanaf de top een prachtig uitzicht over de omgeving waar de Bien Ho lake ook ligt. Hier was ik helemaal langs gereden.

Na de vulkaan ben ik om de vulkaan heen gereden en genoot ik weer van alles wat er te zien was. Nog even bij H Bau old churg gestopt en vervolgens via de dijk door Bien Ho Lake naar het Dap Tan stuwmeer gereden. Die was iets minder bijzonder vond ik. Op de terugweg kwam ik langs eindeloze koffieplantages die deels in bloei stonden en theeplantages.

Op maandag had ik nog steeds het brommertje en ben ik de andere kant opgereden om de Tac Phu Curong waterval te gaan bekijken. Dit was ruim een uur rijden volgens Google. Ik had een iets andere route genomen om de hoofdweg te vermijden. En dat heb ik geweten het werd namelijk vooral manoeuvreren tussen gaten en kuilen in de weg. Maar het landschap was super alleen wel anders dan de dag ervoor. Hier waren hele grote velden met koffie, bananen en rubberantages. Onderweg zag ik een grote loods staan en daar deden ze iets met bananen. Dus gestopt en gevraagd. Ze waren de bananen aan het verpakken om te exporteren naar China en Japan. De meeste mensen die er werkten vonden het leuk dat ik er even rondliep. Sommigen vonden zo'n blanke man ook wel eng. De bananen kwamen in grote trossen aan en werden hier in een bad gegooid. Om ongedierte te doden en de bananen schoon te maken werd gezegd. Ik denk dat ik liever niet wil weten waar ze dat mee deden , vervolgens werden ze in dozen verpakt, met tussen elke laag bananen een doek om ze tegen stoten te beschermen.

Na het bekijken ben ik snel weer doorgereden, want ik wilde graag vroeg bij de waterval zijn, omdat het die dag erg warm zou worden. Maar natuurlijk zag ik een paar kilometer verder al weer wat nieuws. Hier waren ze met een machine koffiebonen aan het pellen. Op het moment dat ik stopte liep de machine net vast en moesten ze hem uit elkaar halen om schoon te maken. Ik heb natuurlijk het hele proces mee gekeken en uiteindelijk liep de machine weer. Super om te zien. Ondertussen hadden ze me uitgelegd dat de koffiebonen eerst drie dagen in de zon hadden gelegen om te drogen en nu gepeld en verkocht konden worden. De schillen mengen ze met koeiestront om er compost van te maken, wat ze weer over het land verspreiden.

Na deze bezichtiging ben ik dan eindelijk snel doorgereden naar de waterval en die was echt zoals op de plaatjes. Nog even iets gedronken daar en toen de terugweg genomen. Onderweg nog koffie gedronken bij een plekje met een mooi uitzicht over rijstterrassen.

Op de terugweg ben ik bij het busstation gestopt om uit te zoeken wat de bus naar Laos koste, maar hier kwam ik niet achter. Wel kwam ik hier de eerste blanke sinds een week tegen. In heel Pleiku was ik nog geen toerist tegen gekomen. Hij kon ook al niet vinden wat hij zocht, dus na wat samen gedronken te hebben zijn we vertrokken.

In de homestay kwam de eigenaar bij me zitten en gaf ze me een maïskolf om op te eten. Ze vroeg waar ik de dag erna heen zou gaan en ik zei Laos. Zij wist gelukkig hoe dit te doen en de volgende ochtend dinsdag ben ik vroeg op pad gegaan.

Na 3 uur was ik bij de grens en daar werd me door de vriendelijk douanier verteld dat er geen visa on arrivel aan de grens met Laos meer mogelijk was. Dat was flink balen, dus weer 3 uur terug gereisd naar Pleiku en hier hetzelfde hotel als de Engelsman genomen,omdat die dichtbij het busstation zat. S' avonds samen wat gegeten en voor grap tegen hem gezegd dat het vast door het belletje komt die ik altijd als souvenir mee neem uit elk land waar ik kom, maar die had ik tot nu toe niet gevonden. Niet dat ik bijgelovig ben hoor.

Na wat denkwerk besloten de volgende dag naar Cambodja te gaan, omdat ik ook via Cambodja naar Laos kan. De engelsman wist eigenlijk wel zeker dat de grens met Cambodja geen probleem zou zijn. En die lag ook dichtbij. De hoteleigenaar gevraagd en die dacht ook dat ik daar wel een visum kon krijgen. Ze heeft een bus voor me weten te regelen en op woensdag was ik weer vroeg op pad. Nu was ik na 2 uur bij de grens en hier vertelde een weer vriendelijke douanier dat er nog maar 1 grens met Cambodja een visa on arrivel verstrekt. En je raad het al, dat was niet deze grens. Dus weer terug en op dat moment moest ik toch wel even aan school denken een paar jaar geleden, waar ik een verslag moest maken over omgaan met onvoorziene omstandigheden, dit is dus wel een lesje in de praktijk.

Ik wilde alleen die dag wel weg uit Pleiku en heb daarom gekeken naar vluchten naar Laos. En die gaan allemaal via Ho Chi Minh City. Dus ik dacht dan ga ik daar eerst wel heen. Daarom een vlucht geboekt. De vlucht zou om 19 uur gaan, maar ik was er al erg vroeg.

Om 15 uur was ik op de luchthaven van Pleiku en ik was op een politieagent na de enigste op de luchthaven. Ik ben nog nooit op zo'n klein vliegveld geweest geloof ik en zo stil al helemaal niet. Er was ook geen vliegtuig te bekennen, maar ik kwam erachter dat er maar 6 vluchten per dag gaan. Na een paar uur wachten werd het drukker en kwam al het personeel ook, omdat er 3 vliegtuigen zouden komen in 2 uur tijd. Ik liep even naar een hek toe om het vliegveld te bekijken, maar dat mocht niet. Dus terug gegaan naar het gebouw en hier kwam een politieagent naar me toe die Engels sprak. Hij was super grappig en vroeg me hier te blijven anders zou hij een vervelend gesprek met zijn baas krijgen. Hij kwam steeds terug om me te helpen en toen de incheckbalie open ging kwam hij me dat persoonlijk vertellen. Inmiddels waren er ook meer passagiers. Als de man even ergens heen moest kwam hij dit even vertellen en dat als er iets was hij direct weer zou komen. Toen ik later in de 'gate' zat kwam hij nog even melden dat hij vrij was en naar huis ging. Hij wenste me een goede vlucht. Ik vond het wel een supergrappig situatie.

Na een uur vliegen was ik op de luchthaven van Ho Chi Minh City en ben ik met een Grab taxi naar mijn gehuurde ' hotel ' gegaan. Nadat hij me af had gezet begon de zoektocht door steegjes. Het was net een survivaltocht , maar uiteindelijk ergens in een gebouw op de 4e verdieping vond ik een Qr code aan een deur met de naam van het hotel. Deze gescand en via de app kreeg ik de toegangscode van het slot. De kamer was slecht( geen raam, geen warm water) en ik ben er 1 nacht gebleven. Omdat er niemand was had ik afgesproken dat ik de huishoudster zou betalen de volgende morgen om 10 uur. Na de afspraak baalde ik een beetje, omdat dit best wel laat was en dus eigenlijk zonde van de tijd. Maar toen ik de volgende dag wilde gaan ontbijten was ze er al en kon ik direct betalen en vertrekken. Daarna naar een ander hostel en hier de tas al vast heen gebracht. In het huis ernaast was een laundry service, maar die was nog niet open, dus dat moest later maar. Inchecken kon ik aan het eind van de dag doen, omdat de kamer nog niet vrij was.

Ik heb 2 volle dagen in Ho Chi Minh City daarom had ik op donderdag een strakke planning.

Ik ben eerst naar het Warr museum gegaan en daarna ben ik met een tour mee geweest naar de Cu Chi tunnels. Het museum vond ik iets minder, maar de tour was goed.

Om 12 uur waren we vertrokken en de tour zou 6 uur duren.

Na anderhalf uur hadden we een stop bij een plek waar schilderijen van eierdoppen werden gemaakt door gehandicapte mensen. Dat zag er echt supermooi uit.

Daarna was het nog 40 minuten naar de tunnels. Die zijn in de Oorlog door Vietnamezen gegraven om de guerrilla strijd met de Amerikanen aan te gaan. Heel indrukwekkend om te zien hoe ze dat deden. Inclusief alle vallen die eigenlijk voor dieren waren ontwikkeld, maar nu voor mensen werden gebruikt. Dat moet wel een hele harde tijd zijn geweest. De valkuilen in de grond met punten van bamboe erin om de mensen eraan te spiezen werden bijvoorbeeld met uitwerpselen van het toilet ingesmeerd, zodat de wonden goed zouden gaan ontsteken. Na een lange goede rondleiding inclusief een stuk door de tunnel lopen( kruipen, ik ben daar veel te lang voor) kregen we nog een hapje en thee na. Het hapje was cassave. Dit aten de mensen in de oorlog, omdat het snel groeide en het niet mogelijk was rijst te verbouwen tijdens de bombardementen. De tour liep flink uit en ik was pas om 20 uur weer terug bij het hotel, hier snel ingecheckt en toen ik vroeg waar mijn was was gebleven gaf de eigenaar aan dat ze het al naar de laundry service had gebracht. Ik kon het de dag erna weer ophalen zei ze. Vervolgens lekker gedoucht, want zweten doe je hier wel met ruim 30 graden. In een zijstraatje had ik een restaurantje gevonden en een heerlijk curry gegeten.

Daarna naar walkingstreet gegaan. Een beetje de Kao San Road van Ho Chi Minh kwam ik achter. Ik denk dat ik er nog geen 10 minuten ben geweest met het vreselijke lawaai. Ik wist niet hoe snel ik er weer weg moest komen, omdat ik best wel positief verrast was over de stad en dit niet helemaal in mijn plaatje paste. In een steegje zag ik een reggau bar en dat leek me een stuk gezelliger. Hier met wat leuke mensen zitten kletsen. Terug bij mijn hotel nog even lekker op het dakterras gezeten en zo was het ineens laat.

Vanmorgen had ik het alleen niet druk, ik ben naar het postoffice gewandeld na mijn ontbijt. Een heel mooi gebouw en ik heb het opera gebouw gezien. Daarna ben ik naar de Ben Than Market gelopen. Hier lekker rondgeslenterd en natuurlijk mijn zoektocht naar de bel voort gezet. En ja hoor ik heb hem, dus nu gaat het vast makkelijker om het land te gaan verlaten, want dit word mijn laatste stop in Vietnam.

Het is een heel verhaal geworden, maar dat krijg je als je lekker kan doen war je wil. Ik ga straks proberen een internet café te vinden om de foto's erop te zetten.

Hier moet je wel zoiets als siësta doen, omdat het tussen 12 en 15 uur echt wel te warm is om wat te doen.