Van de grootste stad naar de grootste stad

Hallo allemaal,

Hier alvast weer een verslag, want de komende dagen heb ik denk ik geen internet.

En inderdaad er zijn ook veel lelijke dingen in Vietnam gebeurd dus ja dat krijg je ook gewoon te zien, maar goed dat dat verleden tijd is.

Ik was dus lekker rustigaan aan het doen en heb nog lekker een paar uurtjes op het terras gezeten met een ijskoffie, waar ik het verslag had geschreven.

Daarna terug gegaan naar mijn hotel en daar de was opgehaald en rustig onder de airco de tas ingepakt. Het is namelijk ruim 30 graden en dat is even wennen.

Aan het eind van de middag ben ik weer op pad gegaan. Eerst voor een internet café, maar die zijn bijna niet meer te vinden, daarom staan de foto's bij het vorige verslag weer compleet door elkaar, omdat ik alles op de telefoon moet doen en geen idee heb hoe ik het kan veranderen.

Vervolgens ben ik naar de Bitexco financiel tower gelopen, omdat hier op de 49e verdieping een uitkijkpunt over Ho Chi Minh city. Onderweg zag ik nog bij een hoog gebouw glazenwassers aan een touw hangen en de toren kwam ook in zicht. Om 17 uur ben ik naar boven gegaan met de lift die 7 meter per seconde gaat. En dat is best , want 5 verdiepingen voor aankomst begint hij al af te remmen.

Boven had je enorm mooi uitzicht over de stad en zie je ook hoe enorm groot Ho Chi Minh is. Je kan helemaal rond lopen en aan alle kanten zie je alleen maar stad. Het voordeel is dat je op het uitkijkpunt zo lang mag blijven als je wil, dus ik ben gebleven voor de zonsondergang. Ik had alle tijd om het schoonste raam op te zoeken en wachten maar. De zonsondergang was super om te zien en toen hij onder was ben ik nog een klein uur gebleven, zodat ik ook kon zien hoe de stad er in het donker uitziet. Vooral veel enorm verlichte gebouwen. Gelukkig letten ze wel op het milieu, want het is wel led. Daarna ben ik via het operahouse, de postoffice en de cho Ben Thanh market terug gelopen naar mijn Full house hostel. Daar dichtbij een groene curry met rijst gegeten en vervolgens nog even lekker op het dakterras van het hostel gezeten.

Op zaterdag was ik vroeg uit de veren en ben ik uitgecheckt uit het hostel. Hierna ontbeten en met de Grab taxi naar het vliegveld gegaan. Ho Chi Minh heeft een oud vliegveld en dat is ook te zien, maar alles werkt en daar gaat het om.

Ik had een vlucht geboekt bij Lao airlines. De nationale airline van Laos, waarvan ik had gelezen dat hij niet op de zwarte lijst staat, dus dat is wel lekker.

De vlucht zou om 12 uur gaan en toen iemand om 12.10 vroeg hoeveel vertraging er was, was het personeel heel verbaasd, omdat de vlucht volgens het personeel niet was vertraagd. Nou het boarden was pas om 12.45 en er ging ruim een halve bus met mensen naar het vliegtuig, wst ik wel weinig vond. Bij het vliegtuig aangekomen werd het me wel duidelijk. Het was namelijk een klein propeller vliegtuig. Vientiane is dus geen main destination.

Om 13 uur stegen we op en na ruim anderhalf uur landen we in Pakse. Het is een enorm klein vliegveld en samen met het vliegtuig waar ik in zat stond er nog een vliegtuig. In Pakse is een tussenstop van 55 minuten. En iedereen moest uitstappen en hier moest ik mijn visa ook regelen hoorde ik. We liepen over het vliegveld naar de immigratie en daar was ik snel aan de beurt. Maar met betalen deden ze wat moeilijk, omdat je in dollars moet betalen en ze alleen maar nieuwe briefjes accepteren en die van mij zagen er niet nieuw genoeg uit. Uiteindelijk toch gelukt en naar de ruimte voor het instappen gelopen. Op dat moment zag ik het vliegtuig waar ik uit was gekomen weg rijden en ik schrok me natuurlijk rot. Het bleek dat de 2 toestellen die er stonden gewisseld waren, dus gelukkig was mijn vlucht niet weg. Uiteindelijk ingestapt en door gevlogen naar Vientiane, waar we om 16 uur aan kwamen. In Vientiane was verder geen controle en er werd aangegeven dat de bagage op band 1 binnen zou komen. Toen ik naar het bagagepunt liep zag ik dat dat ook niet anders kon, want er was maar 1 band. Vanaf het vliegveld ben ik met de taxi naar Rainbow hostel gegaan. Hierna heb ik de zonsondergang bij de mekong gekeken. Wat een rust hier

En zo ben je in 1 dag van de grootste stad van Vietnam ( 9,5 miljoen mensen ) naar de grootste stad van Laos gevlogen( 750.000 mensen) en dat verschil merk je in alles. Wat een super relaxte stad is dit. Het is ook even wennen, want in Laos gaat ook alles een stuk langzamer, door de relaxte mensen die er wonen. Dus uit eten kan zo maar een uur duren voor je iets hebt, maar als je hier zit maakt dat niks uit. Je gaat zo in de rust mee.

Op zondag werd de rust van de stad me echt duidelijk en ik vond het heerlijk. Ondanks dat het hotel niet top is heb ik toch 2 nachten bijgeboekt.

Ik ben hier al vaker geweest en heb hier niet veel meer te doen, maar de sfeer nodigd gewoon uit te blijven. In de ochtend ben ik nog wel naar Cope visitorcenter gewandeld. Onderweg kwam ik langs Wat Si Muang. Dit was een grote tempel die ik bekeken heb. Inmiddels heb ik dan nu ook wel weer genoeg tempels gezien.

Hierna was ik bij Cope. Dit rehabilitatie centrum helpt mensen die na de oorlog door bommen zijn verminkt. Laos is namelijk het zwaarst gebombardeerde land te wereld . En hierdoor lagen er nog 80.000.000 onontplofte clusterbommen ter grote van een sinasappel overal verspreid. Dagelijks wordt er door 3000 mensen gezocht naar bommen, maar nog steeds te vaak raken mensen gewond door ontploffende bommen, doordat ze op het land werken of kinderen er mee spelen. In het centrum maken ze vooral protheses voor mensen die een lichaamsdeel missen en ze laten het verhaal van deze geschiedenis van Laos zien.

Na het bezoek ben ik via Patuxai ( de laotiaanse ark the triumph) en Pha That Luang ( nationaal symbool compleet van goud) naar het busstation gewandeld om te kijken of er een bus naar the southern busstation gaat. En die gaat, dus dat weet ik alvast.

Om half 6 ben ik natuurlijk weer naar de zonsondergang gaan kijken. Weer een enork grote rode zien die aan de overkant van de Mekong in Thailand weg zakt. Daarna naar de food nightmarket gewandeld en hier lekker gegeten. Op een terras ernaast ging ik wat drinken en zat ik toevallig naast een Nederlands stel. Hiermee aan de praat gekomen en na een gezellige avond , waar de pastis lekker smaakte was het ineens 00.30. Dus snel naar het hotel terug gegaan. Daar aangekomen was alles donker en schrok ik even. Maar gelukkig was de deur niet op slot. Ik naar binnen en daar heette de nachtwaker die voor de deur op een bank lag me welkom. Het is een donkere man die donker gekleed is, dus ik schrok me rot toen er ineens iemand begon te praten. Toen ik wat beter keek zag ik hem ook liggen.

Op maandag had ik niks in de planning en heb ik lekker rondgehangen en vooral niks gedaan tot half 6. Toen natuurlijk weer de zonsondergang gekeken en naar de night market gegaan. Van hieruit ook een bakje met stukjes meloen mee genomen voor het ontbijt morgenvroeg. Gelukkig lag ik vroeg op bed en ik heb de Indiase medegasten, die nogal veel lawaai maken gevraagd stil te zijn, want ik wilde gaan slapen. Ze hebben zich er redelijk aan gehouden, maar ik pas bij een volgend hotel wel op.

Dinsdag morgen ging de wekker om 5.15, omdat ik vroeg wilde vertrekken. Snel mijn bakje met meloenen leeg gegeten en nog even lekker opgefrist. Om 5.40 liep ik het hotel uit om de 20 minuten naar het central busstation te lopen. Hier ging 6.10 een bus naar the southern busstation en daar was ik in 20 minuten. Al snel had ik een publieke bus naar ThaKhek gevonden in die was maar de helft van de prijs dan de vip bussen. Ik had er echt zin in en was ook zeker benieuwd wat de dag zou brengen. Op de bus waren allemaal gevlochten manden gebonden en toen de buschauffeur een laadruimte open deed om mijn backpack in te doen was het eigenlijk 1 laag zand wat er in lag. De man begon te twijfelen, maar ik heb de vliegzak om de tas gedaan en gezegd dat het geen probleem was. Die tas was geel toen hij erin ging. Vervolgens zijn we om 7 uur vertrokken en ze hadden verteld dat de reis van 354 km 7 uur zou duren. Dat klonk fantastisch, maar de ervaring is dat dat normaal niet echt lukt.

We vertrokken in ieder geval op tijd en toen we van het busstation af waren stopte de bus om er verkopers van eten in te laten. Na 10 minuten reden we weer, maar er werd veel gestopt en na ruim een uur waren we de stad nog niet uit. De mensen in de bus keken me wat raar aan, wat waarschijnlijk betekend dat er niet veel toeristen meer met deze bussen gaan. Ik was dus ook de enigste in de bus. Het personeel van de bus 5 mannen en vrouwen in totaal waren wel heel vriendelijk. Nadat ik tot 12 uur aan de rechterkant van de bus had gezeten met hier en daar uitzicht over de mekong en kleine dorpjes, ben ik in de middag toch maar aan de andere kant in de schaduw gaan zitten, want ik vond het te warm worden. Hierdoor kwam ik naast de vrouw te zitten die het geld inde. En die was erg vriendelijk en van elk stukje fruit of andere dingen die ze bij zich had moest ik wat gaan proeven. Erg leuk en veel dingen zijn nog lekker ook. Het landschap ging ondertussen van vlak naar bergachtig en werd steeds mooier. Om 15 uur kwamen we aan op Thakhek busstation. Het busstation ligt ruim 5 km buiten het dorp, waardoor je helaas wel verplicht bent een tuktuk te nemen. Dus ik was hoe we het hier noemen overgeleverd aan de tuktuk maffia.

Ze vroegen 150.000, maar ik heb gezegd absoluut niet meer dan 70 te gaan betalen. Na een onderhandeling van ruim 10 minuten in de brandende zon ( 36graden) deden ze het toch. Dus dat voelde als geluk hebben, maar als het niet zo warm was geweest was ik liever een uur gaan lopen.

Maar nu werd ik wel lekker voor de deur van mijn geboekte hostel afgezet. Voor deze ene nacht had ik een dormroom geboekt. Ik had namelijk op veel plaatsen gelezen dat hier maar een beperkt aantal accomodaties is, dus ik durfde de gok niet te nemen. Het zag er netjes uit en ik heb goed geslapen, maar vandaag ben ik toch naar de overburen verhuisd. Hier heb ik een privat room van gevlochten schermen op palen. Maar dat maakt me niet uit. In Laos is de accomodatie namelijk minder luxe dan in Vietnam als ik niet te veel wil betalen.

Vandaag heb ik besloten niks te doen en op zoek te gaan naar een brommertje om vanaf morgen de Thakhek loop te gaan rijden. Een rit van goed 360 km met mooie uitzichten. Iedereen die je hier ook spreekt is enthousiast, dus ik heb er zin in. Als het tenminste gaat lukken met de brommer, want ik kwam erachter dat ze allemaal het paspoort willen hebben als je weg bent. En dat is toch echt een papiertje die ik nooit afgeef. Dus wie weet komt er wel niks van terecht.

Hierdoor is het nu wel een lekker dagje bijkomen en kan ik wennen aan de warmte. Het is namelijk weer 36 graden wanneer ik dit lekker onder een boom op een terrasje aan de mekong aan het schrijven ben.

Ook kwam ik er vandaag achter dat ik nog maar 3,5 week heb ongeveer voor ik weer terug moet, dus ook een beetje een planning aan het maken hoe ik mijn reis vanaf hier ga vervolgen. Dus wie weet.